Kaygılarımızın ortasında kendi iç konuşmalarımızdan ya da Kötünün karşımıza dikilip elimizdeki her şeyi almasına izin verdiğimiz sesini işittiğimizden bahsetmiş, bu yüzden de mezmur yazarıyla birlikte kendimizi ortak bir paydada bulmuştuk. Tanrı’nın sessizliğinde… Fakat aynı zamanda, o kaygılar içinde kendi yolumuzu bulma, kaybettiğimizi düşündüğümüz kontrolü yeniden elimize alarak, geçmişi, şimdiyi ve geleceği olması gerektiği gibi yaratma telaşımızdan da bahsetmiştik.
Peki, biz tüm bu kontrol takıntımız içinde gerçekten de mezmur yazarıyla aynı noktada mı buluşuruz? Etrafımızda olup biten ya da bir türlü harekete geçemeyen şeyleri kendi gücümüzle itip kakarken, beklediğimiz cevabın, yardımın tam da ihtiyacımız olan yerden gelmeyeceğine olan keskin inancımızla mezmur yazarıyla ortak bir noktada buluşmamız pek de mümkün değildir. Çünkü hayatımızda değişen, dönüşen, imkânsız gibi görünen şeylerin beklenmedik bir şekilde yaşamlarımıza dâhil oluşlarını bir çırpıda kaygı denizinde kaybederiz. Hafızamız bize oyunlar oynamaya başlar ve elimizde güvenebileceğimiz hiçbir şey kalmaz. Tanrı’nın sessizliği, bizi nihai yalnızlığa sürükleyen bir felakete dönüşür adeta. Sanki daha önce yaşadığımız Tanrı’nın iyilikleri, mucizeleri bizim başımıza gelmemiştir de, bilinmeyen bir yerde ve zamanda hiç tanımadığımız insanlar tanık olmuştur onlara.
Oysa mezmur yazarı içinde bulunduğu sessizliğin içinde, kendi sıkışmışlığını feryat figan Tanrı’ya ulaştırmaya çalışırken, hemen arkasından başka bir yöne doğru adım adım ilerlemeye başlar:
Tanrı’nın geçmişte yaptıklarını hatırlar;
Sana güvendiler atalarımız,
Sana dayandılar, onları kurtardın.
Sana yakarıp kurtuldular,
Sana güvendiler, aldanmadılar. (Mezmur 22:4-5)
Harikalar yaratan Tanrı sensin,
Halklar arasında gücünü gösterdin.
Güçlü bileğinle kendi halkını,
Yakup ve Yusuf oğullarını kurtardın.
Sular seni görünce, ey Tanrı,
Sular seni görünce çalkalandı,
Enginler titredi.
Bulutlar suyunu boşalttı,
Gökler gürledi, Her yanda okların uçuştu.
Kasırgada gürleyişin duyuldu, ªimşekler dünyayı aydınlattı,
Yer titreyip sarsıldı.
Kendine denizde,
Derin sularda yollar açtın,
Ama ayak izlerin belli değildi.
Musa ve Harun’un eliyle
Halkını bir sürü gibi güttün. (Mezmur 77:14-20)
Tanrı’nın yardımını istemek konusunda ısrarcı olur;
Gör halimi, ya RAB, yanıtla Tanrım,
Gözlerimi aç, ölüm uykusuna dalmayayım.
Düşmanlarım, “Onu yendik!” demesin,
Sarsıldığımda hasımlarım sevinmesin. (Mezmur 13:3-4)
Anımsa, ya RAB, düşmanın sana nasıl sövdüğünü,
Akılsız bir halkın, adını nasıl hor gördüğünü.
Canavara teslim etme kumrunun canını,
Asla unutma düşkün kullarının yaşamını.
Yaptığın antlaşmayı göz önüne al,
Çünkü ülkenin her karanlık köşesi
Zorbaların inleriyle dolmuş.
Düşkünler boynu bükük geri çevrilmesin,
Mazlumlar, yoksullar adına övgüler dizsin.
Kalk, ey Tanrı, davanı savun!
Anımsa akılsızların gün boyu sana nasıl sövdüğünü!
Unutma hasımlarının yaygarasını,
Sana başkaldıranların durmadan yükselen patırtısını! (Mezmur 74:18-23)
Tanrı’yı över;
Oysa sen kutsalsın,
İsrail’in övgüleri üzerine taht kuran sensin. (Mezmur 22:3)
Gün senindir, gece de senin,
Ay ve güneşi sen yerleştirdin,
Yeryüzünün bütün sınırlarını sen saptadın,
Yazı da kışı da yaratan sensin. (Mezmur 74:16-17)
Ey Tanrı, yolun kutsaldır!
Hangi ilah Tanrı kadar uludur? (Mezmur 77:13)
ve O’na güvendiğini söyler…
Ben senin sevgine güveniyorum,
Yüreğim kurtarışınla coşsun.
Ezgiler söyleyeceğim sana, ya RAB,
Çünkü iyilik ettin bana. (Mezmur 13:5-6)
Devamı gelecek…
Serda Ayık Sez
