Şimdi yine en başa o en kaygılı zamana dönelim. Kimsenin bize ulaşamadığı, ulaşan seslerin de anlamsızlaştığı o zamana… Aslında yaşadığımız travmayı anlatmaya ne çok ihtiyaç duyarız. Üstelik bu anlatma ihtiyacı ille de bir çözüm bulmak için olmaz. Hatta zaten çözüm bulmak için olmaz. En çok ihtiyaç duyduğumuz şey belki de bizi sadece gerçekten dinleyen biridir. Cevap vermesini beklemeyiz, hatta öyle ki yan yana oturup hiç konuşmamayı teklif ederiz birbirimize. Acının içinde sessizce birbirimize eşlik etmeyi…
Tüm bu sessizlik zamanını, gerçekten güvenebileceğimiz, kendimizi değerli hissedeceğimiz ve eğer bir gün konuşmaya başlarsak gerçekten dinleneceğimizi ve önemseneceğimizi bildiğimiz kişilerle yaşamak isteriz üstelik. Ne olursa olsun onların varlığı bile olduğumuz yerde bize huzur vermeye yeter. Görememek, yan yana gelememek önemli değildir o noktada.
Tanrı’nın sessizliğinde, bazen bu sessizliğin bizim tarafımızdan görülen anlamsızlığında belki de en özel şey O’nun varlığıyla sevinebilme seçeneğimizin her daim bizde olduğunu hatırlamaktır. Tıpkı mezmur yazarı gibi o sessizliğe rağmen Tanrı’nın geçmiş iyiliklerini hatırlamaya, O’nu yüceltmeye ve O’na güvenmeye devam etme seçeneğimizi kullanmak için istekli olmanın kıymetidir bu.
İsrail halkı 400 yıllık bir sessizliğin ardından Tanrı’nın insan aklını aşan yanıtına tanıklık etti. O yanıt tüm o sessizlik zamanlarını, adeta önüne katarak ortadan kaldırdı. Tüm evrenin üzerindeki Tanrı, bir bebek olarak geldiği bu dünyada, bir Kurtarıcı olarak, insana temas etti. Ölümü ve dirilişi ile bu sessizliğin tam ortasında durdu ve bugün diri bir Tanrı olarak bizi dinlemeye, varlığıyla bizi doldurmaya ve çoktan verdiği cevaplarla bize konuşmaya devam ediyor.
Diriliş Bayramımız kutlu olsun!
Serda Ayık Sez
